இன்றைய சூழலில் வான்காவின் 'நட்சத்திர இரவு – 1889' ஓவியம் பெருங்குரலெடுத்து என்னோடு பேசுகிறது..
நான் கிழக்குப்பல்கலைக்கழகத்தில்
வான்காவின் ஓவியங்களில் தெரியும் அசைவை, அது தரும் உணர்வை அவரது பல ஓவியங்களில் அனுபவித்திருக்கிறேன். அவரது சுயபிரதிமை குறிப்பாக அவர் தற்கொலை செய்யுமுன் வரைந்த ஓவியம் என்பன சத்தமிட்டுக் கதறிய வார்த்தைகள் அதிகம். ஆனால் 'இந்த நட்சத்திர இரவு' அப்போது என்னோடு அவ்வளவாகப் பேசவில்லை. ஆனால் இன்று மிகப்பெருங்குரலெடுத்துப் பேசுகிறது. டேய் மனிதா பிரபஞ்ச சக்தியை மீறி உன்னால் என்ன செய்துவிட முடியும்? மூன்றில் இரண்டு பங்கு ஓவியத்தை ஆக்கிரமித்திருக்கும் அசையும் நட்சத்திரங்கள், இடது பக்கம் பிரமாண்டமாய் அசையும் மரம், நடுவே நீட்டி நிமிர்ந்து படுத்திருக்கும் மலை மொத்தத்தில் இயற்கையின் ஓயாத பேரியக்கம் அதிலே தெரிகிறது. ஆனால் அசையாமல் நிற்கும், விழாக் கலகலப்பு வெளியேறிய குடியிருப்புக்கள் அசைவற்றுக் கிடக்கின்றன. மொத்தத்தில் நாம் இங்கே இருக்கிறோம் என சொல்லிக்கொண்டேயிருக்கிறோம்
க.மோ.
No comments:
Post a Comment